เป็นสไตล์การก่อสร้างที่มีพระต่างๆของนิกายเซนนำเข้ามาจากประเทศจีนเป็นหลัก ในช่วงต้นสมัยคะมะคุระ มีชื่อเรียกอื่นว่า คะระโย

เป็นวัดของสายวัดเคนนินจิ นิกายรินไซ ที่อยู่ที่มิซุโนะอุเอะ เมืองยะมะกุจิ โดยได้ทำการย้ายจากฮะกิมาไว้ในสถานที่ปัจจุบันในปีที่ 4 ของรัชสมัยเมจิ (ค.ศ. 1871) ก่อนหน้านั้นจะอยู่ที่วัดโคะคุโชจิที่โออุจิ โมะริฮะรุ (ค.ศ. 1377~1431) ผู้มียศเป็นผู้ดูแลพื้นที่เป็นผู้สร้างจนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยบุนคิว (ค.ศ. 1863) ในปัจจุบันก็ยังมีหินฐานเสาของหอพระไตรปิฎกที่ย้ายมาที่วัดมิอิเดระเหลืออยู่ที่วัดโตชุนจิ

ขุนศึกสมัยอะซุจิโมะโมะยะมะ เป็นหลานของโมะโตะนะริ และเป็นบุตรของทะคะโมะโตะ เริ่มแรกรับใช้ให้กับอะชิคะกะ โยะชิอะกิ และเป็นฝ่ายตรงข้ามกับโอะดะ โนะบุนะกะ แต่หลังจากเหตุการณ์ฮอนโนจิโนะเฮน ได้คืนดีกับโทโยโทมิ ฮิเดโยชิ และได้เป็น 1 ใน 5 ของขุนนางที่ปรึกษาใหญ่ โดยในการรบเซะคิกะฮะระเป็นแม่ทัพใหญ่ฝ่ายตะวันตก หลังจากนั้นจึงถูกลดเมืองที่ทำการปกครองลงเหลือแค่ 2 เมือง คือเมืองซุโอ และนะกะโตะ (ค.ศ. 1553~1625)

เป็นชื่อเรียกรวมของพระไตรปิฎกทั้ง พระวินัย พระสูตร พระอภิธรรม และรวมถึงหนังสือบรรยายประกอบด้วย มีชื่อเรียกอื่นว่า ไดโซเคียว