ไอเซ็น เมียวโอ

วัดบิเมียวจิ

จิคาระเคน

ขนมเบนเคอิ จิคาระโมจิ

สมัยเมจิ

ปีต.ศ. 1868–1912.

คานเชื่อม

ระยะทางตั้งแต่พื้นของประตูจนถึงคานบน

เตาหิน

รูปแกะสลักบนเรือ（รูปปั้นที่ประดิษฐานอยู่บนเรือ）

การเดินทางแสวงบุญ ไซโกกุ ชิชิบุ และบันโดคันนง

สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของคันนงทั้ง 100 แห่ง ซึ่งประกอบด้วยเส้นทางแสวงบุญไซโกกุ 33 แห่ง, เส้นทางแสวงบุญชิชิบุ 34 แห่ง และเส้นทางแสวงบุญบันโด 33 แห่ง

หางจันทัน

คานไม้เอียงที่ยื่นลงมาในแนวทแยงจากโครงสร้างค้ำยัน

ส่วนประกอบตกแต่ง

ชิ้นส่วนรองรับที่ตั้งอยู่ระหว่างชุดคานไม้ประดับ โดยมีหน้าที่หลักในการรองรับโครงสร้างต่างๆ แต่ยังมีความสวยงามสูงด้วย

ฐานของหอคอย

เพื่อเป็นฐานรากก่อสร้างปราการปราสาทจึงสร้างให้สูงกว่าบริเวณโดยรอบและประกอบด้วยกำแพงหินหลายชั้น

ประตูโรมอง

ประตู 2 ชั้น โดยชั้นล่างไม่มีหลังคา มีชุดไม้ประกอบที่เรียกว่าโคะชิกุมิ รองระเบียงที่ล้อมรอบประตู และมีหลังคาเฉพาะชั้นบน

สไตล์เซน

เป็นสไตล์สิ่งก่อสร้างที่นำมาโดยพระของนิกายเซนเป็นหลักจากประเทศจีนในช่วงต้นของสมัยคะมะคุระ จะมีชื่อเรียกอื่นว่า คะระโย

หอระฆัง

สิ่งก่อสร้างในบริเวณวัดสำหรับแขวนระฆังวัด

หกจังหวัดในภูมิภาคคินกิ

จังหวัดเกียวโต จังหวัดโอซาก้า จังหวัดเฮียวโกะ จังหวัดชิกะ จังหวัดนารา จังหวัดวากายามะ

คาคุจู

ภิกษุในช่วงปลายสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794-1185) มีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 1118 ถึง 1177 บุตรชายของฟูจิวาระ โนะ ทาดามิจิ ศึกษาธรรมะภายใต้การอุปัฏฐากของ โซชิ ที่วัดมิอิเดระ ดำรงตำแหน่งพระอาจารย์ในพิธีบรรพชาของจักรพรรดิโกะ-ชิราคาวะ ดำรงตำแหน่งสำคัญ เช่น เจ้าอาวาสของนิกายเทนได และต่อมาดำรงตำแหน่งผู้ดูแลวัดออนโจ-จิ ในช่วงเวลาดังกล่าว ได้รับแต่งตั้งเป็นพระมหาเถระ (ไดโซโจ) และเป็นที่รู้จักในฐานะกวี

เกียวซง

ภิกษุและนักกวีในสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794-1185) และเป็นพระราชโอรสในรุ่นหลานของจักรพรรดิซันโจ มีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 1057 ถึง 1135 บุตรชายของรองที่ปรึกษา มินาโมโตะ โนะ โมโตฮิระ อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดมิอิเดระตั้งแต่อายุ 12 ปี ภายหลังจากการฝึกตนอย่างเข้มงวดบนภูเขาโอมิเน ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นพระภิกษุจาก ไรโกะ เมื่ออายุ 25 ปี ชื่อเสียงของท่านโด่งดังขึ้นเนื่องจากมีผู้เลื่อมใสในพุทธคุณจากการสวดมนต์ของท่าน ทำให้ได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระภิกษุผู้พิทักษ์จักรพรรดิโทบะ ได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ดูแลและเจ้าอาวาสของวัดออนโจ-จิ มีชื่อเสียงในด้านการเขียนพู่กันจีน การเล่นเครื่องดนตรีบิวะ และการประพันธ์โคลงวาเกะ โดยผลงานที่สร้างสรรค์ขึ้นในช่วงฝึกตนบนภูเขาโอมิเน ได้รับการยกย่องจากคนรุ่นหลังว่าเป็นต้นแบบของรูปแบบบทกวีของไซเกียว

สมัยเฮอัน

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 400 ปี ตั้งแต่จักรพรรดิคันมุจัดตั้งเฮอันเป็นเมืองหลวงที่ประทับ (ค.ศ. 794) จนถึงมีการจัดตั้งรัฐบาลปกครองคะมะคุริ (ค.ศ. 1185) ซึ่งเป็นสมัยที่อำนาจปกครองมีศูนย์กลางอยู่ที่เฮอันเคียว (เกียวโต) โดยปกติจะแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ช่วงต้นสมัย ช่วงกลางสมัย และช่วงท้ายสมัย หรือหมายถึง สมัยฟื้นฟูระบบการปกครอง(ริซึเรียว) สมัยผู้สำเร็จราชการ(เซคคัน) และสมัยอินเซ (ช่วงปลายสมัยเป็นการปกครองโดยตระกูลไทระ) หรือเรียกว่าเป็น สมัยเมืองเฮอัน

พระสูตรคันนง

ชื่ออีกชื่อหนึ่งของบทบทหนึ่งในพระสูตรดอกบัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "บทสวดมนต์บทที่ 25 แห่งพระสูตรดอกบัว" บทสวดมนต์นี้กล่าวถึงพุทธคุณของคันนง และมีความเชื่อว่า หากมีความศรัทธาในความเมตตาของคันนง และสวดมนต์เรียกพระนามของพระองค์ พระองค์จะช่วยคุ้มครองและนำพาให้พ้นทุกข์

องค์จักรพรรดิโกะซังโจ

จักรพรรดิในช่วงกลางของสมัยเฮอัน เป็นพระโอรสคนที่ 2 ของจักรพรรดิโกะซุซะคุ มีชื่อว่า ทะคะฮิโตะ เป็นผู้สยบอำนาจของตระกูลฟุจิวะระ และก่อตั้งหน่วยงานบันทึกเพื่อจัดระเบียบการครอบครองที่ดิน ซึ่งถือเป็นการปรับปรุงแก้ไขความไม่ถูกต้องทางการปกครองที่มีมาแต่ก่อนหน้านี้ (ครองราชย์ ปีค.ศ. 1068~1072) (1034~1073)

สมัยเอะโดะ

เป็นชื่อเรียกสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 260 ปี ตั้งแต่ที่โทคุกะวะ อิเอะยะซุได้ชัยชนะจากการรบเซะคิกะฮะระในปีที่ 5 ของรัชสมัยเคโจ (ค.ศ. 1600) และได้จัดตั้งรัฐบาลปกครองที่เอะโดะในปีค.ศ. 1603 จนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยเคโอ (ค.ศ. 1867) ที่โทคุกะวะ โยะชิโนะบุทำการคืนอำนาจการปกครองกลับไปให้จักรพรรดิ จะเรียกว่า สมัยโทคุกะวะ

ทะเลสาบบิวะโคะ

ทะเลสาบที่เกิดจากรอยเลื่อนที่อยู่กลางจังหวัดชิกะ มีพื้นที่ 670.3 ตารางกิโลเมตร ซึ่งมีขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ระดับความสูงของผิวน้ำ 85 เมตร และมีความลึกสูงสุด 104 เมตร มีวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเป็นอย่างยิ่ง สามารถเก็บน้ำได้เป็นจำนวนมาก จึงสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้มากมาย เช่น การประปา การชลประธาน การขนส่ง การผลิตไฟฟ้า และการประมง เป็นต้น ในทะเลสาบมีเกาะกลางน้ำ เช่น เกาะโอะคิชิมะ เกาะชิคุบุชิมะ ทะเคะชิมะ เกาะโอะคิโนะชิระอิชิ เป็นต้น (ชิมะ หมายถึง เกาะ) จะมีชื่อเรียกอื่นว่า ทะเลโอมิ ทะเลนิโอะ

อิชิสึคิโนะสึ

รูปแกะสลัก เร็นเนียวโชนิน

รูปแกะสลัก ชินรันโชนิน

เกะจิน

ไนจิน

สมัยเกนโรคุ

ยุคเก็นโรคุ เป็นช่วงเวลาหนึ่งในสมัยเอโดะตอนกลาง (ค.ศ. 1688-1704) ในรัชสมัยของโชกุนคนที่ 5 โทคุงาวะ ซึนายอชิ (ค.ศ. 1680-1709) ถือเป็นช่วงที่อำนาจของโชกุนสูงสุด โดยเน้นนโยบายการปกครองแบบพลเรือน ในช่วงเวลานี้ เกษตรกรรมและการค้าขายเจริญรุ่งเรือง พร้อมกับการเติบโตของชนชั้นเมือง บรรยากาศแห่งความสดใหม่แพร่หลายไปทั่วในวงการวิชาการและวัฒนธรรม ส่งผลให้เกิดวัฒนธรรมเก็นโรคุอันหรูหรา

นกมงคล

รูปแกะสลักที่บรรจุอัฐิของไดชิ (โอโคสึไดชิ)

รูปปั้นนั่งของชิโชไดชิ ซึ่งเป็นสมบัติของชาติ หลังจากไดชิสิ้นพระชนม์ ได้มีการสร้างรูปปั้นจำลองขึ้น และอัฐิของพระองค์ได้ถูกประดิษฐานอยู่ภายในรูปปั้น จนถึงทุกวันนี้ รูปปั้นนี้ยังคงได้รับการประดิษฐานเป็นพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในห้องโถงไดชิโดของโทอินตามความปรารถนาสุดท้ายของไดชิ

สมัยคะมะคุระ

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 150 ปี ตั้งแต่มินะโมะโตะโนะโยะริโทะโมะก่อตั้งรัฐบาลปกครองที่คะมะคุระ จนถึงการเสียชีวิตของโฮโจ ทะคะโทะคิ ในปีที่ 3 ของรัชสมัยเกนโค (ค.ศ. 1333)

ไม้ท่อนเดียว(อิจิโบคุสึคุริ)

เทคนิคการแกะสลักไม้ที่การแกะสลักส่วนสำคัญของรูปปั้น เช่น หัวและลำตัว จากไม้เพียงชิ้นเดียว

ขอบชายจีวร

วัดคังกาคุอิน

รูปปั้นจูซงไดชิ

โทอิน

พระจิโชไดชิ

เกิดในเมืองเซนซือจิ จังหวัดคะกะวะ(สถานที่ปัจจุบัน) ในปีที่ 5 ของรัชสมัยโคนิน (ค.ศ. 814) บิดาเป็นคนของตระกูลวะเคะ มารดาเป็นลูกของญาติพี่น้องของพระคูไค โดยขึ้นเขาฮิเอตอนอายุ 15 ปี และเข้าเป็นศิษย์ของพระกิชิน(ค.ศ. 778~833) เมื่ออายุได้ 40 ปี ในปีที่ 3 ของรัชสมัยนินจุ (ค.ศ. 853) ได้เดินทางไปที่ประเทศจีน (ราชวงศ์ถัง) โดยได้ศึกษาเกี่ยวกับศาสตร์ของเทนไดและมิคเคียว ที่เขาเทนไดและชางอัน แล้วจึงนำมาเผยแพร่ที่ญี่ปุ่น โดยได้เก็บพระคัมภีร์ที่นำกลับมาจากประเทศจีนไว้ที่วัดโตอินในวัดมิอิเดระ ที่ได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสคนแรก และได้สถาปนาให้วัดมิอิเดระเป็นวัดสาขาของนิกายเทนได ซึ่งถือเป็นผู้วางรากฐานของการเป็นวัดสำนักใหญ่ของสายจิมอนในเวลาต่อมา โดยในปีที่ 10 ของรัชสมัยโจกัง (ค.ศ. 868) ได้รับแต่งตั้งเป็นประธานนิกายเทนไดคนที่ 5 โดยท่านได้อุทิศตนเพื่อความรุ่งเรืองของศาสนาพุทธเป็นเวลานานถึงกว่า 23 ปี ก่อนที่จะถึงแก่มรณภาพในวันที่ 29 ตุลาคม ปีที่ 3 ของรัชสมัยคัมเปียว (ค.ศ. 891)

ผ้าจีวร

มงกุฎสิงห์

โจกัง

การแสดงถึงการแกะสลักดวงตาในรูปปั้นไม้

โยเซกิ-สึคุริ

เทคนิคการแกะสลักไม้ซึ่งใช้ไม้หลายชิ้นมาประกอบกันเพื่อสร้างส่วนหัวและลำตัวของรูปปั้น วิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการเจาะส่วนภายในเพื่อลดน้ำหนัก ทำให้สามารถสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่โดยใช้ไม้เพียงเล็กน้อย นอกจากนี้ยังมีข้อดีอื่นๆ อีกมากมาย เทคนิคนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของญี่ปุ่น และได้รับการปรับปรุงตั้งแต่ช่วงกลางถึงปลายสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794–1185)

พระจินดามณีจักรโพธิสัตว์ในท่านั่ง

"รูปปั้นที่มี 1 ใบหน้า และ 6 แขน สร้างจากการประกอบไม้เข้าด้วยกัน(โยะเซะกิ ซึคุริ) ทำดวงตาจากการแกะสลัก เป็นรูปปั้นที่ลงรักปิดทอง รูปปั้นสวยและสง่างามโดยมีลักษณะใบหน้าที่กลมและเอียงไปทางขวา มือขวามือหนึ่งมีนิ้วแตะอยู่ที่แก้มด้วยด้านหลังมือ อยู่ในท่าที่เข่าด้านขวาตั้งอยู่ มงกุฎขนาดใหญ่ที่แกะเป็นลายฉลุและสร้อยประดับที่สวมอยู่เป็นสิ่งที่ถูกสวมในภายหลัง"

คันนงโด

33 วัดคันนงภาคตะวันตกของญี่ปุ่น

33 วัดที่นับถือพระคันนง(พระโพธิสัตว์)ที่อยู่ใน 6 จังหวัดในแถบคิงคิ และจังหวัดกิฟุ ถือเป็นเส้นทางแสวงบุญที่เก่าแก่ที่สุดของญี่ปุ่น ในปัจจุบันก็ยังมีคนเป็นจำนวนมากเดินทางมาสักกาะระอยู่ โดยในบันทึก "จิมองโคโซคิ" ซึ่งเป็นบันทึกที่เก่าแก่ที่สุดที่ทำการบันทึกการเดินทางแสวงบุญของพระเกียวซอน(1055~1135) และพระคะคุจู(1118~1177) ซึ่งเป็นพระของวัดมิอิเดระในสมัยเฮอัน โดยวัดมิอิเดระมีบทบาทเป็นอย่างยิ่งในการกำหนด 33 วัดภาคตะวันตกของญี่ปุ่นนี้ เมื่อถึงสมัยมุโระมัจจิ การเดินทางแสวงบุญในภาคตะวันตกนี้ได้แพร่หลายไปสู่ประชาชนทั่วไป จนมีการตั้ง "วัดคัดลอกจากภาคตะวันตก" ในทั่วประเทศเช่น 33 วัดบันโดในแถบคันโต และ 33 วัดชิชิบุ เป็นต้น และในปี 2019 ได้มีการกำหนดให้ "การเดินทางแสวงบุญที่ 33 วัดคันนงภาคตะวันตกของญี่ปุ่น การเดินทางส่งท้ายชีวิตของญี่ปุ่นที่ทำกันต่อเนื่องมา 1300 ปี" เป็นมรดกประเทศญี่ปุ่น